Napoli’deki Capri ve İschia adaları gibi İstanbul’un da Prens Adaları sadece kentin değil tüm Türkiye’nin göz bebeğidir. Batılı tarihçiler bu adaları, sonradan sürgüne gönderilen prensler ve hanedan mensupları nedeniyle ‘Prens Adaları’ olarak adlandırmışlardır.

Peralı Rumların Marmara Denizi’nin ağzındaki bu büyüleyici siluetlerden, bu dinlenme ve eğlenme yerlerinden duyduğu gurur, Napolililerin koylarını süsleyen mücevherlerden duyduğu gururdan aşağı kalmaz. Nasıl Tiberius’un katliamları Capri’nin şöhretine en az doğal güzellikleri kadar katkıda bulunduysa Bizans tarihindeki çok sayıdaki ihtilallerin sonucu olarak Proti (Kınalıada), Antigone (Burgazada) ve Prinkipo (Büyükada) manastırlarına sürgün edilmiş imparator, imparatoriçe ve tüm yüksek mevkili memurlar da yaşadıkları bu göz alıcı adaları antik dünyanın trajik yerlerinden biri yapmıştır. Dünyamızın oluşumunun dördüncü zaman başlarına rastlayan ve Trakya-Kocaeli penepleninin alçalıp yükselmesi sonucunda, güney bölümü deniz sularının altında kalan boğazın, bu peneplenin sular üzerinde kalmış parçaları olan 9 adadan birisidir Kınalıada.

Anakaraya yakınlığı yüzünden Rumların birinci anlamına gelen Proti dedikleri Kınalıada aşağı yukarı bir kilometrekarelik çorak bir adadır.  Küçük olmasına rağmen tarihte göz ardı edilemeyecek bir önemi olmuştur. 803 yılında birçok eyaletin yöneticisi konumundayken birlikleri tarafından imparator ilan edilen General Bardanes, I. Nikopheros’un emriyle adadaki bir manastıra kapatılmış ve gözlerine mil çekilmiştir. Yasa körlerin yönetici olmasını yasaklıyor, dolayısıyla tahta göz dikenlere bu ceza uygulanıyordu. Bundan birkaç yıl sonra I. Mihail Rangabe, V. Leon ismiyle yerine imparator olan Ermeni bir general tarafından tahtından indirilmiştir. Devrik imparator karısı ve dört çocuğuyla birlikte Kınalıada’ya sürülmüş ve iki oğlu hadım edilmiştir. Hadım etme de babadan oğula tahtın geçmesini engellemek için başvurulan bir sakatlama yöntemiydi. Ama bu durum oğullardan birinin, Niketas’ın, İgnatios ismiyle üstelik de iki kez Konstantinopolis patriği olarak atanmasına engel olmamıştır. V. Leon ise yedi yıllık bir hükümdarlıktan sonra, Ayasofya Bazilikasındaki Noel ayininde Amarium’lu II. Mihail taraftarlarınca katledildi. Cesedi, karısı Theodosia eşliğinde Kınalıada’ya gönderildi. Adada Theodosia’nın saçları kazıtıldı ve bir hücreye kondu, dönemin ifade şekliyle “melek kıyafetleri içinde gökyüzü âleminin bir mensubuna” dönüştü. Dört oğlu hadım edildi. En küçükleri ameliyat sırasında öldü, öbür üçüyse başka isimler altında keşiş oldu.

944’teyse ortak imparator Romanos Lekapenos kendi öz oğulları tarafından tahttan indirildi. Otuz dokuz gün sonra bu sefer de onlar VII. Konstantinos’a destek veren halk tarafından tahttan uzaklaştırıldılar. Saçları kazındı, önce babalarıyla karşılaşıp görüşecekleri Kınalıada’ya keşiş olarak sürgüne, sonra da Ege’de uzak bir adaya gönderildiler ve geçi bir şekilde öldürüldüler. Gustave Schlumberger’in ‘yoldan çıkmış, kabına sığmayan, hırs küpü’ diye nitelendirdiği Romanos Lekapenos ise kalan günlerini Kınalıada’da ‘örnek bir keşiş’ olarak geçirmişti. Romanos huzur içinde yaşamını sürdürdüğü kayalıkların üzerinden yoldaşlarına, ‘aslında tevazu içinde Tanrı’ya hizmet ederken kendisini ne denli kral gibi hissettiğini ve bunu en az kendi kadar aşağılık uyrukları yönetmektense bin kere tercih ettiğini’ anlatmıştı. Oğlu Konsantinos’u gardiyanların öldürdükleri gece çocuğun cehenneme yollandığı ve mevtanın ruhu için dua edilmesini istediği rivayet edilmişti.

Birkaç yıl sonra bu kez II. Nikephoros Phokas’ın dul eşi İmparatoriçe Theophano, kocasının katili ve sevgilisi İmparator İoannis Thimiskes tarafından adanın bir manastırına sürüldü. Benzeri kaderi paylaşan son kişiyse 1071 yılında Alp Arslan’ın komutasındaki Selçuklu ordusuyla girdiği savaşta yenik düşen IV. Romanos Diogenes oldu. Türklere Anadolu’nun kapısını açan bu yenilgi imparatorun sonunu getirdi. Tutuklanmasını takiben işkence gördü, gözlerine mil çekildi ve sürgüne gittiği Kınalıada’da kısa bir süre sonra yaşamını yitirdi.